Hij: “Schat, ik heb zin.”
Zij: “Ik niet, schat. Ik ben moe; Ik wil slapen.
Hij: “Echt niet, schatje?”
Zij: “Nee, schatje. echt niet.”
Hij: “Help mij dan een handje …”
Deze conversatie speelt zich vaker af dan we vermoeden in de slaapkamer. Meestal ’s avonds voor het slapen gaan. Toch nog een extra aflevering op Netflix gekeken. Hoog tijd om in bed te kruipen en te slapen. Een uur geleden had ‘Hij’ waarschijnlijk ook al zin maar durfde het niet aanbrengen. Misschien had hij graag toen al willen gaan slapen maar hij was bang dat het niet subtiel genoeg zou zijn en dus nog een aflevering.
En nu liggen ze daar. ‘Zij’ moe, ‘Hij’ met heel veel zin.
Deze situatie doet twee vragen rijzen:
Eén: hoe komt het telkens weer tot deze conversatie? Waarom is deze conversatie elke keer weer nodig.
En twee:: Wat is hier mis mee?
Waarom hebben we dit soort conversaties?
Eigenlijk is het heel simpel: Ik hoor en zie heel wat koppels die met dit soort conversaties op allerlei vlakken. Niet alleen als het over seks gaat, maar ook als het over andere terreinen gaat waar we moeten vragen om iets te krijgen.
We zijn op voorhand al aan het bedenken dat het antwoord NEE gaat zijn en gaan daardoor de vraag uit de weg. We stellen de vraag uit tot ze niet meer uit te stellen is en dan komt ze er nogal – onbedoeld – direct uit.
En met azijn vang je geen vliegen.
Als ‘Hij’ enkele uren eerder had aangegeven dat hij zin had en vanavond graag zou vrijen, dan had ‘zij’ daar rekening mee gehouden. Dan had ze zichzelf misschien opgewarmd, had ze gezorgd dat ze enigszins in de mood was, …
Als ‘Hij’ bij zichzelf erkend had dat hij zin had – en daar dus niet ineens ’s avonds om 23u achter kwam – dan had hij haar geholpen met de afwas. Dan had hij de kinderen in bed gelegd zodat zij al een bad kon nemen en ontspannen.
Maar er is geen dergelijke communicatie geweest, geen erkenning bij henzelf en bij de ander.
En nu, al na middernacht in bed, vreest hij dat hij niet gaat kunnen slapen … van de goesting.
Wat is er mis met deze situatie?
‘Help mij dan een handje …”
Een vrouw is geen robot. Een vrouw heeft gevoelens. Een vrouw is geen seksrobot die – mechanisch – haar hand beweegt. Ook masturberen is een seksuele handeling. Dat wil dus zeggen dat wanneer je ertoe gedwongen word zonder dat je dit als aangenaam of vervullend ervaart, het eigenlijk gaat om grensoverschrijdend gedrag.
Nog te vaak vinden we dat seks een recht en een plicht is in een relatie. En vaak is het voor de ene vooral een recht en voor de ander eerder een plicht. En ik wil de stereotypering ook niet uit de weg gaan: voor mannen een recht, voor vrouwen een plicht. Zo worden we opgevoed.
Mannen als een soort middelpunt van hun wereld, gecreëerd rond hun penis. Vrouwen als een zorgende pleaser die bang is haar positie en veiligheid te verliezen.
En dus helpen heel wat vrouwen ‘een handje’. Omdat dat nu eenmaal bij het huwelijk hoort, om snel aan hun nachtrust te kunnen beginnen, om te voorkomen dat hij naar een ander gaat, omdat ze hem graag ziet en hem dat wel wil gunnen, …
Zien of voelen die mannen dat dan niet? Er is toch niks aan wanneer je vrouw tegen haar zin dat handje helpt?
Wat is jou verteld toen je 11 was en men uitlegde wat seks is? Ik denk niet dat iemand het heeft gehad over ‘een handje helpen’ of ‘masturberen’. Seks dat is penetratie. Seks dat is een man die zijn zaad loost in de vagina van een vrouw en daar komen dan kindjes van.
Wat meestal niet besproken werd (ik mag hopen ondertussen wel maar ik vrees ervoor): masturberen, oraal bevredingen van partner, wat er leuk is aan anale stimulatie en penetratie, dat seks iets is waarbij eerst heel goed jezelf moet leren voelen, …
Een ‘handje helpen’ aka de ander masturberen is dus niet gecategoriseerd onder ‘seks’. Het is voorspel, een opwarmertje.
En nee, ook zeker geen volwaardig alternatief. Na ‘het handje helpen’ overtuigen heel wat mannen hun vrouw alsnog om tot seks (penetratie dus) over te gaan. Ook al heeft die vrouw nog altijd geen zin.
Freeze
Telkens je gedwongen wordt tot seksuele handelingen gaat je lichaam in een ‘freeze. Je bevriest.
‘Ik heb mij zo stil mogelijk gehouden, dan was het sneller voorbij”
Het is een zin die we vaak horen als iemand vertelt over een verkrachting.
Ik hoor ze elke dag in mijn praktijk. Maar dan onder ander vormen :
“Ik heb maar gauw doorgedaan, dan kon ik terug slapen.”
“Ik heb hem maar even laten doen, dan was er weer vanaf voor een paar dagen.”
“Ik heb aan iets anders gedacht, als ik niet te enthousiast ben, duurt het niet te lang.”
Het probleem is dat we dit soort uitspraken als ‘normaal’ zijn gaan beschouwen als ze uitgesproken worden door een getrouwde vrouw. Het hoort nu eenmaal bij het huwelijk (en andere vormen van samenleven als partners).
Gedwongen worden tot seksuele handelingen is seksueel misbruik. We staan – terecht – op de barricade voor #MeToo. Maar laten we dan ook consequent zijn en de volgende keer dat een vriendin zo een uitspraak doet, ze niet weglachen of wegzetten als ‘hoort erbij’.
Niet beter weten
Zolang natuurlijk niemand vertelt dat het anders kan en mag, is het moeilijk te geloven dat het anders kan.
Lang in een situatie leven waarbij je jezelf en je lichaam dwingt tot seksuele handelingen tegen je zin is nefast voor je lichaam en je gezondheid. Je staat immers onder chronische stress.
Als je weet dat ons lichaam eigenlijk maar 30 min. stress per 24u aankan. En dat die 30 min; dan best ook nog een gespreid is in kleine intervallen van enkele seconden/minuten, begrijp je al direct dat stress de nummer 1 oorzaak is van onze gezondheidsproblemen.
Maar stress door seks is nog een heel groot taboe. Bovenstaande conversatie is een groot taboe.
We geven niet graag toe dat het moeilijk gaat in bed want daarmee betrekken we – automatisch – onze partner in ons verhaal. En dat willen we niet.
Dus maken we onszelf maar verkeerd. We maken onszelf wijs dat we iets verkeerd doen. Dat we niet normaal zijn. Dat het aan ons ligt …
En daarom schreef ik mijn boek VRIJAF – Herontdek je levenlust na een seksuele burn out.
Dit boek geeft je een inzicht over hoe dat nu precies werkt die chronische stress door seks. In het boek ga ik uitgebreid in op chronische stress als oorzaak van burn-out, chronische pijn en vermoeidheid;
In het boek staan verschillende herkenbare verhalen van andere vrouwen (en mannen) over hoe zij stress ervaarden in hun seksleven en ermee aan de slag gingen.
Ik geef pasklare tips en handvaten om de kar te keren. Om meer naar je lichaam te luisteren, om beter met je partner over seks te communiceren;
VRIJAF is verkrijgbaar via Standaard Boekhandel (online), Bol.com en www.vrijaf.be